مقایسه توپوگرافی بستر برای سری آبشکن‌های نفوذپذیر و نفوذناپذیر

استفاده از آبشکن‌ها یکی از روش‌هایی است که به طور معمول برای حفاظت از سواحل و به منظور ساماندهی در دهه‌های اخیر در رودخانه‌ها مورد توجه قرار گرفته است. در واقع آبشکن‌ها با‌ اصلاح شرایط هیدرولیکی جریان، قدرت فرسایشی آب و توان حمل رسوبی را در فاصله دو آبشکن کاهش داده و زمینه رسوب‌گذاری و تثبیت کناره‌های رودخانه را فراهم می‌آورند. با ساخت آبشکن شرایط جدیدی در رودخانه ایجاد می‌شود که منجر به آبشستگی اطراف دماغه آبشکن‌ها می‌گردد. با اطلاع از میزان آبشستگی و الگوی جریان اطراف آبشکن‌ها می‌توان طراحی آبشکن را با دقت بیشتری انجام داد. در این تحقیق به بررسی آزمایشگاهی آبشستگی و رسوب‌گذاری اطراف سری آبشکن‌هاپرداخته شده است. آزمایش‌ها در شرایط آب زلال و با آبشکن‌های با درصدهای نفوذپذیری 0درصد (بسته) تا 50 درصددرون فلومی به عرض 56/0 متر و طول 3/7 متر و ارتفاع 6/0 متر انجام شد. نتایج نشان داد که با افزایش درصد نفوذپذیری، حداکثر عمق آبشستگی اطراف آبشکن‌ اول به میزان 75 درصد کاهش پیدا کرد و همین‌طور میزان حجم رسوب‌گذاری بین آبشکن‌ها با افزایش نفوذپذیری آبشکن کاهش یافت.